سیب تم

برای آدم ها سه حالت وجود دارد:
"آدمِ زنده"...
"آدمِ نمرده"...
"آدمِ مرده".
"آدمِ مرده" را که همه می دانیم کیست. همان که می کنیمش زیر خاک. اما "آدمِ زنده" و "آدمِ نمرده" را بگویم: "آدمِ زنده" خیلی خیلی فرق دارد با "آدمِ نمرده". "آدمِ زنده" -از آن زنده ها که می گویند: "آن که دلش زنده شد به عشق..."- باید "زنده"گی را -ایمان و اراده و شوق و زیبائی و فکر و هزار کوفتِ دیگر را- از او بگیری تا بشود "آدمِ نمرده". اما... "آدمِ نمرده" خیلی شبیه "آدمِ مرده" است.
فرق "آدمِ نمرده" با "آدمِ مرده" فقط یک "نون" است... -حرفِ "ن" اولِ "نمرده" را می گویم خیرِ سرم... منظورم "نونِ" سرِ سفره ی آدم ها هم هست به جانِ خودم...-. "آدمِ نمرده" اگر فقط "نون" نداشته باشد اگر فقط "نون" را ازش بگیری... می شود "آدمِ مرده".
دیدی... برای همین است که... امثال "من"ها که "آدمِ نمرده"ایم... "آدمِ زنده" را... زیاد تحویل نمی گیریم. آخر "آدمِ زنده" که شبیه "آدمِ نمرده" نیست... خیلی فرق دارد. زجر دارد "آدمِ زنده" بودن... چون شرم مان می شود که "آدمِ زنده"ها این همه شبیه "زنده"گی هستند... و ما "آدمِ نمرده"ها این همه شبیه "مرده"گی.
بنابراین ما "آدمِ نمرده"ها... سراغ "آدمِ زنده"ها نمی رویم. اما همین که "آدمِ زنده" شد "آدمِ مرده"... همین که فقط باید بکنیمش زیر خاک... خیلی شبیه "آدمِ نمرده"... خیلی شبیه ما می شود... و حالاست که دیگر عزیز می شود... و آنوقت تحویلش می گیریم... مثل جانِ مان.
می دانی... اگر "نون" را از "آدمِ زنده" بگیری تازه می شود "آدم زده"... از "آدم"... "زده" می شود و... می رود. بکجا را نمی دانم... ولی می رود... می رود جایی که هیچ "آدم"ی نباشد نه "زنده" نه "نمرده" و نه "مرده".
حالا فکر کن یک حالت چهارم هم وجود دارد...
"آدم زده" !!!
آنوقت است که این می شود بدترین شکل بودن
یعنی واژه ی آدم برای آدمِ "آدم زده" میشود یک واژه ی گنگ و نامفهوم...
و این بدترین شکل بودن است.
برای آدم ها چهار حالت وجود دارد:
"آدمِ زنده"...
"آدمِ نمرده"...
"آدمِ مرده"...
"آدم زده".

***این روزها تمرين مي كنم که آدم باشم ولي حيف باز اين كار را به روش خودم انجام ميدهم... بد عادتي دارم... مزه ي همه چيز را بايد بچشم... ولی امیدوارم هرگز "آدم زده" نشوم بنظر می رسد مزه ی خوبی ندارد... و امروز مطمئنم به شماره ي هر آدمي راهي براي آدم بودن هست...***